In dit artikel hebben we het over de specifieke verschillen tussen de soorten sessies die we aanbieden.

Het doel bij elk van deze sessies is in feite hetzelfde: het transformeren en  opheffen van blokkades die ons belemmeren onszelf te zijn. Traumatische gebeurtenissen hebben gevolgen die je in je eentje vaak niet opgelost krijgt. Je voelt je verloren, verlaten, onrustig, je piekert je suf, pijnigt jezelf en ga zo maar door.

Karen en ik noemen onszelf bezielers omdat we proberen mensen weer in contact te brengen met hun ziel, hun ware zelf, hun kracht.

De ene heeft baat bij rituele therapie, de andere bij stembevrijding of klankwerk.

Dit is wat wij doen:

Rituele Therapie

Dit is een geheel nieuwe vorm van therapie, bedacht door contextueel therapeute Karen Peger en zangeres/schrijfster Cornelia van Lierop. Gesprekstherapie, klank en riten vloeien hier in elkaar over. Meestal wordt begonnen met een kort gesprek waarna Karen je met een geleide meditatie naar een plek brengt die veilig aanvoelt om daarna te gaan kijken en voelen naar waar eventueel pijn, verdriet of angst schuilt. Cliënten kunnen kleine opdrachten krijgen om iets tot uiting te brengen, los te laten, te begraven, op te bouwen of juist af te breken.

Wat volgt is een voorbeeld van zo’n sessie. Hier gaat het om een vrouw die als kind gruwelijke dingen meemaakte, met alle gevolgen van dien. Ze is al een tijd cliënte bij Karen, nu combineert ze zowel gespreks- als rituele therapie, en dat werkt bijzonder goed. De vrouw heeft al een lange weg afgelegd. Al die pijn, al dat verdriet, al zoveel jaren zit het opgekropt, maar evenzeer weet ze nu dat er veel liefde is. Ze gaat erop vooruit. Met vallen en opstaan, maar het verschil is ondertussen opmerkelijk. De volledige sessie staat op onze website onder de rubriek Rituele Therapie. Daar staan nog meer verhalen.

Als het weer het toelaat, nemen Karen en ik onze cliënten liefst mee naar buiten, de natuur in. Daar komen ze het meest tot rust, voelen ze zich het veiligst.

Deze vrouw kreeg daar een moeilijke opdracht:  afscheid nemen van haar ongeboren kind, een kind dat haar werd opgedrongen toen zijzelf nog kind was.  

Daar, in dat bos, zouden we een afscheidsritueel doen. Karen en ik hadden een schopje voor haar meegenomen, alsook klei, vleugeltjes, stofjes, glittertjes, hartjes en een zilverkleurig touwtje.

Karen vroeg haar het kindje na te maken met de klei. Wat een opdracht!

Het duurde even voordat ze eraan begon, maar toen ze dat deed, deed ze dat op een manier die zoveel liefde uitstraalde, en met zo’n berusting, dat mijn hart diep werd geraakt.

Ze hield het simpel, veel had ze niet nodig. Het belangrijkste waren misschien wel de vleugeltjes, die ze heel bedachtzaam met een stukje touw aan het kindje vastmaakte. Wat was het mooi. Of ze het een naam wilde geven, vroeg Karen haar.

“Kleintje,” was het antwoord. Een mooie naam, vonden wij.

Ze koos een door Karen gehaakt stofje, waar ze het kindje in wikkelde, een perfect dekentje. Ondertussen speelde ik op mijn sansula, Dat klinkt als iets wat weleens boven een wieg hangt, iets met een touwtje waar, als je eraan trekt, een lieflijk melodietje uit komt.

De tijd was gekomen om Kleintje te begraven. Zij mocht kiezen waar ze dat wilde doen.

Met het schopje in haar hand ging ze op zoek naar een geschikte plek en stond uiteindelijk stil bij een mooie boom. Aan de voet ervan knielde ze neer en groef  het kleine graf en legde haar Kleintje erin. Karen en ik stonden erbij als stille getuigen, met tranen in onze ogen.

De vrouw had een afscheidsbrief geschreven voor haar Kleintje en las die luidop voor.

Hoe moedig kan een mens zijn, dacht ik. Hoeveel dient iemand mee te maken en toch dat warme, liefdevolle hart behouden?

Dat ze nog even alleen wilde zijn, liet ze weten. We bekeken het tafereel vanop een discrete afstand. Het was een prachtig zicht, eigenlijk. Kwetsbaar en krachtig tegelijk.

Toen ze terugkwam, zei ze dat ze het had kunnen loslaten. Dat zagen we ook, ze straalde rust uit

Stembevrijding

In ons allen zit een geluid te wachten dat zo krachtig is dat je er zelf versteld van staat als het uit je opborrelt.

Cornelia begeleidt je bij het zoeken naar die krachtige stem, de oerkreet die in je huist en doet dit bij zowel individuelen als groepen. Je hoeft niet te kunnen zingen, wat telt is de vrijheid om je hoe dan ook te uiten, of het om emoties gaat of iets anders.

De ene sessie is de andere niet, ik pik er eentje uit.

Laat ik deze cliënt Leeuwin noemen.

Ik begin met oefeningen. Niet met het zingen van de klassieke toonladders, daar zijn zangleraren voor, maar met iets wat ik de Klankkast noem. Zo kom ik gauw te weten waar en hoe iemand zijn of haar adem haalt. Bij Leeuwin merk ik meteen dat die uit haar borst komt. Bij deze oefening gebruiken we elkaar letterlijk als klankkast. Het is een manier van op elkaar afstemmen. De ene volgt de andere tot er een evenwicht tussen beide stemmen hoor- en voelbaar is. Het is heel apart: het lijkt alsof twee stemmen één worden. Leeuwin kijkt verbaast op zodra ze het gelijklopen van onze frequenties voelt.

Daarna improviseren we op de toon van mijn Shrutibox, een instrument dat kan worden vergeleken met een accordeon, maar dan zonder al die toetsen en bijhorende melodieën. Soms noem ik het een blaasbalg-instrument om het makkelijk te omschrijven. Het brengt je in een meditatieve staat en dus dichter bij jezelf. Ik vind deze oefening belangrijk omdat ik dan kan zien en horen hoe stevig iemand op zijn of haar benen staat, hoe het met het zelfvertrouwen zit enzoverder.

Leeuwin heeft een mooie stem, zij het ietwat licht en hoog. Bovendien is ze, zoals dat aanvankelijk bij de meeste mensen het geval is, voorzichtig. Alsof ze bang is dat ze vals zou zingen. Ze probeert lange noten te uiten maar is redelijk snel buiten adem, bovendien zie ik dat ze te veel van haar stem vergt en dat kan pijnlijk zijn. De keel is de plaats vanwaar je emoties worden geuit. Als je dat niet voldoende doet of kunt, kom je vast te zitten, doet het pijn, kun je letterlijk een krop in de keel krijgen. Combineer dat met een foute ademhaling, en dan kun je gaan hyperventileren.

De volgende oefening is er een die de stem vanuit haar onderbuik laat komen. Het vergt wat tijd, het is niet simpel om de gewoonte vanuit je borst te praten of zingen los te laten, maar plots is het er. Ze voelt het meteen aan haar buikspieren, maar ook daaronder, net boven het schaambeen. Het is een kleine plek, maar die is bijzonder krachtig.

Nu ze die plek heeft gevonden, kunnen we verdergaan.

Ik vraag haar om dierengeluiden na te bootsen.

“Hoe doet een hond?” vraag ik.

“Waf waf,” zegt ze.

We weten allemaal dat een hond geen “waf waf” doet, net zoals een kat geen “miauw” zingt. Nee, een hond blaft en gromt en huilt naar de maan. Dieren zijn puur, zowel in hun geluid als hun emotie. Je merkt het meteen als je beter uit de buurt blijft of als je ze mag benaderen.

Wat je ook met je stem doet: het mag niet pijnlijk zijn. Leeuwin geeft perfect aan wanneer dat wel het geval is. Het is duidelijk dat ze iets wil overwinnen, een grens wil oversteken. Ze zit ergens vast maar gaat dapper door. En plots.

Plots is daar een geluid dat van zò diep komt dat we beiden opschrikken. Niks pijn, niks geforceerd. Een vervaarlijk gegrom dat uit haar buik, haar hart, haar keel en haar al even vervaarlijk geopende lippen komt. Alles rondom ons wordt er even stil van, zelfs vogels fladderen weg uit een boom.

Voor mij zit geen jonge vrouw met een iele stem, nee, hier zit een Leeuwin! Een prachtig, krachtig oerdier!

“Ik ben een leeuwin!” roept ze blij uit en gromt opnieuw. En nog eens.

Dit is een goed begin, vind ik, en ben benieuwd naar wat er volgende keer met haar zal gebeuren.

Stembevrijding gaat natuurlijk niet enkel om het uiten van dierengeluiden, maar vooral om het klank geven aan je emoties en zo los te maken wat vast zit. Uit je comfortzone treden, laten zien en horen wie je bent en je daar nooit voor te hoeven verontschuldigen. Jezelf te bevrijden van het juk dat je ooit werd opgelegd.

Zodra je dat van je afschudt, kun je zingen.

Klankwerk

Alles is frequentie.

Meditatieve klanken zijn zo krachtig dat ze de vibraties van je lichaam en geest kunnen transformeren.

Dat klanken iets met ons doen, zullen niet veel mensen ontkennen, ze raken ons op vele vlakken en brengen ons in verschillende stemmingen. Omdat ons lichaam een geheugen heeft, reageert het op de intentie die klanken meekrijgen zodra ze gemaakt worden. Ze kunnen je in een melancholische bui brengen, je vrolijk maken, je in een meditatieve staat helpen, troosten, (oude) verliefdheid oproepen of je juist droevig maken. Ook kunnen klanken en muziek je in een andere tijd doen belanden: het is je vast al overkomen dat je bij het horen van een melodie plots in een betekenisvol moment in het verleden werd geslingerd, en dat je je alles van dat ene moment herinnerde alsof het in het nu gebeurt… er komen beelden in je op, geluiden, zelfs geuren en gevoelens die specifiek aan die gebeurtenis gelinkt zijn.

Klanken zijn dus bijzonder krachtig, en wij zijn nog nooit iemand tegengekomen die er niet op de één of andere manier door wordt geraakt.

Zo kunnen snerpende geluiden ons zelfs fysiek pijn doen, je hoeft nog maar aan slijpschijven, drilboren, sirenes en andere chaosbrengers te denken, of je voelt ze van je hoofd tot in je tenen snijden.

Een kwade stem kan je in elkaar doen krimpen, je zelf ook in woede doen uitbarsten, of je zo klein maken dat je bang in een hoekje zou wegkruipen. Klinkt bekend in de oren, niet?

Omgekeerd werkt het gelukkig ook: het geluid van instrumenten zoals onder andere klankschalen kunnen mensen tot rust en in evenwicht brengen.

Klankschalen die op en rond een lichaam worden gezet en aangeslagen, doen al je organen op diezelfde frequentie trillen. Dit noemt men dan ook een klankschaalmassage. Het is een hele fijne manier om de muizenissen uit je hoofd te verjagen en je in een diepe staat van ontspanning te brengen.

Speciaal ontworpen stemvorken werken zeer doelgericht op bepaalde delen van je lichaam in. Het geluid van een rain pipe verplaatst je misschien naar een watervalletje bij een kabbelende beek, terwijl de ocean drum je naar de zee voert, een sansula doet dan weer denken aan kinderliedjes uit lang vervlogen tijden, een sjamanistische trommel –  begeleid door een al even sjamanistische stem – kan je meevoeren naar je innerlijke kracht. Dit soort instrumenten maakt klanken die tot diep in je vezels voelbaar zijn, en kunnen emotionele lagen aanraken.

De reden waarom wij voor de term Klankwerk kiezen en niet voor sound healing, klanktherapie of klankheling, is omdat we niet willen of kunnen suggereren dat wij op deze manier mensen genezen. Er is geen vast patroon, iedereen reageert op zijn of haar manier op de vibraties en – vaak onhoorbare – boventonen. Wat we met het maken van deze klanken wél kunnen doen, is mensen de mogelijkheid bieden om tot zichzelf te komen en te voelen waar een eventuele blokkade zit waaraan gewerkt kan worden.

Cornelia begint haar klankwerk altijd met een kort gesprek waarbij ze je zal vragen een intentie uit te spreken, iets wat je in jezelf wilt veranderen. Daarna laat je je onderdompelen in klanken en zang.

Je laat ze binnenkomen en voelt de stress en jachtigheid van je bestaan uit je wegvloeien. Je voelt je rustig worden, opgeladen, en in je hoofd is het heel wat minder druk.

Alles wat jij hoeft te doen is je ogen sluiten en ademen.

Ademen en klank toelaten.