Geschreven door Nikkie van Lierop.
Deze vrouw heeft vele verhalen. De weg die ze tot nu toe heeft afgelegd, is een weg met veel hobbels en bulten en bochten. Van vallen en opstaan. Ontelbare keren. Geen rozen zonder doornen, zo zegt het spreekwoord, en in haar geval is dat helemaal waar.
Ze werd als jongen geboren, maar al heel gauw – toen ze zes was – wist ze dat ze in een lichaam zat dat het hare niet was. Vanaf dat moment werd het leven bijzonder hard. Niet alleen omdat vooral haar vader er geen vrede mee kon nemen, maar omdat het destijds nòg moeilijker was om ermee naar buiten te komen dan nu het geval is.
De beroepen die zij heeft gehad waren ook niet simpel. Eerst was ze brandweerman – de littekens van brandwonden zijn nog zichtbaar, daarna werd ze ambulancier. Dit zijn beroepen die het meest door mannen worden beoefend. Het was zwaar werk. Jynthe is iemand die zich altijd voor anderen inzet, en die zichzelf daarbij aan de kant schuift, met alle gevolgen vandien.
De ochtend dat ze bij ons aankomt, regent het pijpenstelen waardoor de lange wandeling die bij de Diepte-therapie hoort, niet kan doorgaan. Bij een kop thee vertelt ze haar verhaal. Haar pijn is voelbaar, haar verdriet immens diep. Altijd heeft ze moeten knokken om te mogen zijn wie zij echt is, en botste van de ene muur op de andere. Wat ons meteen opvalt, is dat zij gebukt gaat onder schuldgevoelens. Die draagt ze al zo lang met zich mee dat het zichtbaar is.
Onlangs liet ze zich eindelijk opereren en gaf ze zichzelf Jynthe als nieuwe naam. Wat zij op haar dag wil bereiken is rust. Rust in haar hoofd en in haar leven. Al die oude, negatieve gevoelens en gedachten loslaten. De vlinder zijn die eindelijk gezien mag worden.
We beginnen met een dynamo-meditatie. Die bestaat uit drie delen. Aan het eind van deel drie zijn je gedachten weg en is je hoofd helemaal leeg. Zo kunnen we de ruimte die vrij is gekomen, opvullen met andere dingen. Zinvolle dingen. Ik schrijf niet alles op wat we doen, maar we doen veel. Karen en ik trommelen tot we zweten, en Jynthe klaar is om dingen uit te roepen waar ze vanaf wil. Het duurt even, maar als ze dan ook een trommel in handen krijgt, gooit ze alles eruit wat weg mag. Alles wat haar in haar nieuwe zijn zou kunnen blokkeren of neerhalen, brult ze uit. Er zijn tranen, maar eveneens is er een grote vastberadenheid en moed, veel moed.
Na de lunch vervolgen we met een was-ritueel en mag ze haar oude kleren vervangen door de vrouwelijke die ze heeft meegenomen. Daarna maakt ze zich op. De vrouw weet waar ze mee bezig is. Ze heeft een cursus make-up artist gevolgd, en zal die kennis gebruiken door er haar beroep van te maken. Zo zal ze andere transgenders bijbrengen hoe ze zich het vrouwelijkst kunnen opmaken. We genieten ervan haar bezig te zien. Haar ogen schitteren. Ze lacht. “Ik ben een koningin,” zegt ze. We zien dat ze het meent.
Het moment dat we drie glazen champagne heffen, op haar nieuwe leven en toekomst klinken, kondigt het einde van deze prachtige dag aan.
Een dag later krijgen we een mooi bericht van haar:
“…ik weet wie ik ben en ik weet vooral vanaf heden hoe ik verder door dit leven ga… en daarna volgt er meer, veel meer ! Ik hou van jullie… liefs, Jynthe.”
En weer een dag later krijgen we nòg een bericht. Daarin staat dat ze een nieuwe naam heeft gekregen: Athanasia.
Jynthe-Athanasia kwam binnen als een rups en fladderde buiten als de vlinder die ze is, wat een prachtige transformatie